Bir þiir devrilir içimden
uçurumdan kelimeleri
her noktasý ayrý bir vurgun
hüzünler boðar arada,
karmaþýk virgülleri
ezel’den gelen
akýlla kalp çatýþmasý bu
ne zaman baþladý
ve ne zaman biter bilmem ama
hep kaybeden ben olurum
ondandýr her sabah
pencereden izlerim Dünyayý
hep ayný yere çýkar uzayan yollar,
ah duvarsýz mapus !
gökkübbe tavaný
buram buram toprak kokar yalnýzlýðým
yarýlsa bulutlar
maviye boyasa da yüzünü
kendimi hep ayný yerde bulurum
kapanýr birden pencereler
açýk tek bir yer bile bulamam
nefesim daralýr, boðulurum
oysa kucaðýnda böyle deðildi
bak þimdi sokak’ta yem verdiðim
güvercinler bile vefasýz
yüzüme bile bakmaz oldu,
içmeden sarhoþ oldum
þiir üstüne þiir içiyorum, ayyaþ oldum
Ah annem !
sen varken böyle deðildi
geceler neden bu kadar uzun !
uyanmak bile uyumaktan daha zor oldu
caným annem,
ben uyumaya baþlarken
üstüme örttüðün yorganýn,
sýcaklýðýný özledim
kucaðýnmý !
onu anlatmaya gücüm yok iþte...
Umut ýþýk gibi gözlerimde
Süreyya’ya takýldý
yarenimdi hüzün kokan geceler
sabah olunca yine Dünyam yýkýldý ...
16.6.3013