Son istasyonundaydým yaþamýn, Bekletmiþ kamarot en son treni, Belki farkýnda olamadým akþamýn, Haddi yoktu istasyona gelip gidenin.
Gözüm hep kanýmdan birilerini aradý, Xray cihazý girerken bedenimi taradý, Bu yolculuk bilinmezdir kime yaradý, Belli en acýlar yine içimde hep yaradý.
Bu tren anladým bensiz yol almayacak, Ardýmdan el sallayaným hiç olmayacak, Belli ölüm bile yanýma kar kalmayacak, Desene sonsuzluða kimse salmayacak. Mehmet Tahmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
dosmehmet Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.