Özleyince kendine sarýlan sessiz çocuklardýk Gidemediðimiz kadardý üzüntülerimiz Valimiz hep hazýr durur Aklýmýz yollarda beklerdik
Ýntikam denilen soðuk yemeði Biz bir de ýsýtarak yerdik Lezzeti hiç tat býrakmazdý bize Tadý yüreðimizde paslý çivi tadý býrakýrdý Kendi boynumuza sarýlýrdýk Hayattan intikam almak için Cezayý hep kendimize keserdik Suçlunun kim olduðunu düþünmeden Çünkü birini suçlamak ayýp bir þeydi Dahasý günahtý Suçlu aramadan kendimizi bulurduk suçlu köþesinde Kendimize uzak gözlerden bakarken
Özleyince suçlu olurduk Özlemenin yersiz olduðu yerde zamansýz özlerdik Biz aslýnda her zaman özlerken Bazý zamanlar farkýna varabilecek kadar bilincindeydik özlemenin Belki de yeni öðreniyorduk özlemeyi Emeklemeye yeni baþlamak gibi bir þeydi Þaþýrtýcý, iki taraf içinde
Özleyince içine kapanan iki çocuktuk biz Karþýmýzdakinin yerine kendimize sarýlacak kadar utangaç Ýlk defa özlüyor gibi acemiydik Kollarýmýzý ne kadar sarabilirsek kaburgalarýmýza doðru O kadar güçlüydü özlemimiz Kollarýmýzýn uzunluðuyla ölçülemezdi bu Sarýlmayla ispatlanabilen zamanlardaydýk
***
Sen çaðýrdýkça bedenimi Ruhum gelecek yanýna Bedenimin yanýna gelemediði kadar uzak yerlerden Hayata geri dönmeyen bedenimden çýkýp gelecek ruhum sana Bir kuþ kanadýnda pencerene Bir kedi sevimliliðinde
Usulca ve gizlenerek Yaþayan tüm canlýlardan
Biz özleyince hayata küser Kendimizi suçlardýk
Ýntikamýný doðru zamanlarda yanlýþ þeylerden alan Acemi çocuklardýk Özlemenin hesabýný karþýmýzdan soramadýk Ve bu þiir de biterken öyle fazla özledik ki Acemilik kalmadý içimizde
Özlemenin acemisi geri dönemlerde kaldý Belki özlemek de Biz artýk büyüdük Belki de özleyemeyecek kadar
On yedi Mayýs Ýki Bin On Üç 17 00 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.