kaldýrýmlarda hala çocukluðumdan kalma ayak izlerim var milyonlarca kez adýmladýðým sokaklar ve týrmandýðým erik aðaçlarý hala yeþil hala ayný kokuyor ýhlamurlar
büyük büyük binalarýn altýnda kalsa da yine körebe oynuyor çocukluðum o parkta saçlarýmý çeken çocuklara küsüyorum ama deðiþmiyor düzen ben hala canýmýn yandýðýný kimseye söyleyemiyorum
þikayete gidemiyorum aðlayarak anneme yine nefesim kesiliyor öfkeden ve yine kýzýlca kýyametler kopuyor gözlerimde içim terk ediyor içimi bazen ama yine sessizlikleri çýldýrtýyor suskunluðum ve dilsiz oluyor kelimeler
sadece benim odamýn ýþýðý yanýyor yine mahallede korkularým deðiþse de kalbim ayný çarpýyor hala karanlýkta ve hala ayný kabus oluyor her gecenin yarýsý uykumu bölen
her þey o zamanda yaþýyor bazen o zamanki gibi doðuyor güneþ batarken þaþýrýyor ama biraz
çocukluðum geliyor üstüme üstüme yine gece yine sessiz yine karanlýk..
ve huysuzum ve arsýzým ve yüzsüzüm ötesi berisi yok ruhsuzum bu gece
ben daha büyümedim ýþýklarý söndürme anne!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayrık Otu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.