herþey ayný kokuyor bu þehirde herþeyin üzerini örtüyor hiçbirþey
tebdili kýyafet bekliyor hüzün ruhumun arka sokaklarýnda sessiz bir çýðlýktan ürküyor sokak kedileri kimsesizlik kol geziyor yine... ve yine sensizlik kokuyor þehir
aramýz bozuk kelimelerle bu ara bu ara hiçbirþey istemiyor caným caným sýkýlýyor anlayacaðýn ve bazen canýmdanda sýkýlýyorum..
anlamsýzlýðýn dibine vuruyor gece kýdemli yalnýzlýklar kaðýt oynuyor bile bile çörekleniyor yüzüme yalancý bir gülümseme
bir kaç satýrlýk özgeçmiþe dayanýyor zaman aslýnda zaman kendinede aman vermiyor
þimdi iki göz arasý mesafede kýrýlýyor kalem küfrediyor aþk kendi tarihine biz yanlýþ tanýyoruz onu o kendi cumhuriyetinde mülteci oluyor
kaleleri içten fethediliyor acemi yüreklerin ve her devrik kumandan af diliyor orantýsýz sevdalarýn maðlubiyetinde
geçmiþ bir yaranýn geçmemiþ sýzýlarýndan dökülüyor kelimeler