Gün büyüdü büyüdü kendi boyunu aþtý
Uzayan kollarýndan biri Ay’a dokundu
Hoþ geldin dedi Ay, gün buzdaðýna ulaþtý
Adetten karþýlama mimiklerinde dondu
Bir anda tebessümü yutaðýna dolaþtý
Seheri bekliyorken gece epey uzundu
Donmak istemiyordu zira sona yaklaþtý.
Kýyamet gibi insan kaynýyordu batýndan
Mahþer yeri sanýp da öyle durup kalmýþtý
Toprak fýþkýrýyordu topuðunun altýndan
O koskoca meydanda mahlukat ufalmýþtý.
Her gece bir kâbusun peþine takýlýnca
Karabasan çöküyor besbelliki bedene
Þüphesiz, görünüyor uzaktan bakýlýnca
Kalkmayý düþünme Gün, bacaðýn taþtan gene
Bilirsin sesin çýkmaz üstüne yük kalýnca
Ayný aný yaþama, topyekûn baþtan gene
Acelen ne, gidersin karanlýk daðýlýnca.
8 Mayýs 2013 / NÜS