zaman
kendi kendine uçan bir su kuþudur
konar insanýn hayal derinliðine
ben seni en son
gözlerindeki saf suyun uyandýðý yerde gördüm
sanki
sessiz akan bir ninni koruyordu ikimizi
serzeniþteydi yaþamýn suçlu bunalýmlarý
ruh cebimdeki taþlar gibi
yýkanýyordu soluklarýmýz
dört dönen ilgilere sarýlýrken
sularla taþlar
bir çýrpýnýþýn eskiye dönmesi gibiydi hayat
hayallerden kopan aylak akýntýlarýn
ýssýzlýðý gibi
kalabalýða salkým saçak kanat çýrpýyordu masumiyet
ve aðlýyorduk biz
hem de
sularýn gölgelerinde
þimdi zamanýn kanatlarýnda sensizliðim bir heyelan mýdýr
....