Yürüdüm kalemi kýrýlmýþ dünyanýn topraktan arýndýrýlmýþ
sokaklarýnda...
Sokak lambalarýndan süzülen ýþýklarýn vurduðu agaçlar,
sarý yeþil baþkaldýrýyor alaca karanlýða...
Yapraklarýný dökmüþ kuru çalýlar,
dünyanýn en güzel sanat eserini yansýtýyorlar,
mihman kaçamak bakýþlara...
Ve yürüyorum karanlýkta bana doðru gelen yüzler,
ben onlara,onlar bana yabancý geçiyorlar yanýmdan...
Köþe baþlarý,duvarlarýna yaslanan,saçlarý jöleli küfür dolu
aðýzlý gençlerin esiri...
Pencereleri açýk evlerden akþam ajanslarýnýn,uyuþturucu fikir
bombardýmanlarý...
Yanýk sos kokularý burnumda soluduðum...
Zýt kutuplu hayat merdivenlerinden felaha çaðrýlar yükseliyor minarelerden...
Ýstemedende olsa bilinmez birinin acýsýna þahitlik ediyor gözlerim,
gölge misali cama dayamýþ yüzünü,misafir bekleyen bir hali var..
dönülmez akþamýn hüznüne tutulmuþ gözleri,
yanaklarýndan damla damla yaþlar süzülmekte...
Kim bilir canýndan hangi can koparýlmýþ...?
Kimbilir beklediði sadece beklemekle kalacak olanmý...?
Ötelerden sazlý,sözlü,kornalý kahkalar gelmekte kulaðýna,
yaþlý gözlerinden tebessümler býrakýyor hafiften,
ve acýnýn vahyi iki kelam düþürüyor yüreðine...
’’Dünya ne garip,hayat ne garip’’...
Yürüyorum ayaklarým aðýr aksak yol almakta...
Yüreðimdeki yangýn,kuþlarýn öksüz mýrýldanýþlarýna karýþýyor..
Gök yüzünün bütün maviliklerini yýrtmýþ karanlýðýn yükleri,
omuzlarýmda...
Kulaðýmda dünyanýn en eþsiz melodileri çýnlýyor bir hafýzýn
nefesinden...
Durup durmama arasý bir kararsýzlýk...
Elim yüreðim üstüne...
Baþým topraða...
Kulaðým sese...
Ve ben yürüyorum...
Bir ses eþsiz melodilerin týnýna karýþan,
anne diye aðlayan bir çocuk...
Ardýnca sorulara cevap arýyorum...
’’Doðuþtan ölüme þefkatemi aðlýyor insan’’...?
Yolculuk bitiyor ve evin kapýsýnda kapý ziline gidiyor ellerim...
Bir an duruyorum ve þu soruyu soruyorum kendime,
adýmladýðým yollarmýydý..?
yoksa kendi zamanýmmý...?
..
.
06.05.2013 Muharrem Küçük__Kendinol
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.