Sus dedikleri kaide
Gün terki bir fýsýltý
Parmaðýn en kadim yalancýsý
Yaðmur sonrasý ýsýrýyordu çýðlýklarýmý
Göçlerimin çýngýraklarýný bölerken pepuk kuþlarý
Durulur mu bulanýk sular
Camlarýný kýrarken sokaklarýn
Söyleyin boyasýn duvarlarý sýrtýmdaki uðurböcekleri
Baþparmaðýmý ýsýrýrken babamýn çocuk diþleri
Kulak vermediniz
Ama býrakmadým yine de ellerini parklarýn
Direniyorum her günbatýmý asâletimle
Salýncaklarý kaldýrýyorum gökyüzüne
Bulutlara dokunsunlar diye
Sanki yetimliðimin gözleri bir baþka bakýyordu
Sanki çoðalýyordum
Ben aðlarken babamýn koynunda
Bir rüya daha düþtü göðsüme
Kalktým
Kýrýk bir gülüþ býraktým ardýmdaki mevsimlere
Hayat bu ya
Borcum olsun
Kýrmýzý kurdeleler baðladým aðaçlarýn dilsiz dallarýna
Dileðim öksüz kalmadý
Efil efil esti rüzgâr gözlerimin çatýsýna aldýrmadan
Haber salýn tüm çocuklara
Çocukluðumu gizledim babamýn avuçlarýnda
Selam olsun...