Ta kendimi býraktýðým yerden geliyorum ...
Þehir sýrtlamýþ karanlýðý
omuzumda yokluðunun aðýrlýðý
bende yastladým baþýmý omuzuna þehrin
sokaða dökülen ýþýklar gibi
dökülüyor içim ..
Oysa bir zamanlar
güneþ rengi saçlarýn
dökülürdü parmaklarýmdan,
alacakaranlýkta,
alacaklý esen bir rüzgar
alacaktý
ardýnda,
yürek deðmemiþ hüzünler
hiçliði burnunda yaþam
ve tüyü bitmemiþ bir umut...
Ben demiyorum yürek sýzým
zayýf yaratýlmýþ insan
kendimdende biliyorum aslýnda
nasýl dayanýlýr kopan fýrtýnaya ansýzýn
bir intihar deðil bu inan
ki hangi kuru yaprak dayanmýþ rüzgarýn fýsýltýsýna !
Geceleri öp sevgili
Topraðým yurdunun karanlýðýnda
Þarkýlarýmýzý mýrýldan ardýndan
Savrulsun küllerim
Hüzün kokan dudaðýnda
Gece uyurken ýþýklarý söndürme
Ürkerim, korkarým, rahat uyuyamam
Girdiðin hiç bir odanýn kapýsýný kapatma
Kemiklerim sýzlar dayanamam ...
þimdi gidiyorum
git de gör halimi !
ben yine býraktýðýn o yerdeyim ...
Ahmed Üveys