SENSİZLİK

görülmüyor
aramýzdaki ayrýlýklardan örülmüþ duvar
birbirinin sesini yutan insan kalabalýklarý
eklemlenmiþ üstüne
sanki tutsak alýnmýþ yar


yürüyorum, yürüyorum
o çýkmýyor karþýma
ayý ütüleyip asmýyor tepeme
yýldýzlar birbirinden korkak
merhaban sýzmýyor bile aradan
sözlerimizi çalýyorlar


nerdesin diye açýp soracaðým bir pencere yok
güvercin kanatlarýmý çýrpýyorum
taþlara tökezliyor uçuþum
bu alanlar dar
yüreðim sýkýþýyor
bunca geç kalýnmýþlýktan


selâmýný iletmiyor telefon
bunca zor mu adýný týklamak
sanalda bile
kayýp bir kýta sanki okyanuslarda
benden baþka bilen yok


duyar mý bir türkü söylesem
düþlerden kopup gelen bir türkü
desem ki seni sevirem, seni sevirem
neden böyle bir þiveyle bilmiyorum
belki de þivesi sevgidir aþkýn
bütün insan duvarlarýný geçiveren


selâmýný iyiki duyuyorum yine de
onca kurulan mapusanelere raðmen
iniyor ranzalardan, pencereyi açýyor
karanlýk tünellerden geçiyor
kýrýyor zincirleri
senli bir güne býrakýyor anýmý


soluðunu duyuyorum yanýmda
yetiyor


28. 3. 2013 / Nazik Gülünay



Sosyal Medyada Paylaşın: