Yüzümdeki Boşluğun Odaları

"pantolonsuz kara basan çocuklar gördüm sonra
týrnaklarý sökülen kadýnlar
ve kar altýnda gezinen hayatlar.
aðladý(m)(k)"

göz çukurlarýmda geziniyor, acýsýný arayan milyonlarca sözcük
durgun ve sessiz kana kalýyorum atlasýný þaþýrdýðým boþlukta
daha fazla sallanmak istiyorum
mesela bir ipin ucunda,
aklýmýn baðdaþ kurduðu çocuk salýncaðýnda.
adýný her sakladýðmda
ancak bu kadar derinleþirdi içimdeki yara


aras ýn yorgun yüzüne çarpýp tüm küskünlüðümü
ýslak dilini anýyorum
beni de seni de aðlatan serçelerin þarkýlarýný duyuyorum
üstüme devirdiðin karanlýðýna küfürler savurup
gün yüzünü koynuma alýyorum.


ay çýplaklýðýmla alay ediyor
tam göðsüme bakýþlarýný fýrlatýyor
seni ellerinden tutup
dizlerimin önüne seriyor
sonra da bir kuþ gibi göðe yükseliyor


sarý saçlarýnýn tekerürü olmayý diliyorum yalnýzlýðýmýn en bakir saatinde
çýplak ayaklarýnla bastýðýn ýslak kum tanelerinden biri,
yüzünü yýkadýðýn su ya da
ille de öleceksek tabutundaki çivi.


geberen bir düþle gecelere gebe kalmaktan korktum
sesimdeki duman ve soðuk
serimde aþk ve acý
yaðmur düþkünü kurak kentlerin sancýlý yalnýzlýðý
yaðmurluk giymek
ve bir þehri sen yüzünden terketmek
hangi masaldan dökülüyor bu saçmalýklar.


üþümemek için düþündüm istanbul u ,
önsözlerini ve ünsüzlerini
karanlýk bir köþede öpüþen fahiþeyi
güzeldi


is ve kömür dumanlarýyla boyanan þehir neyse
akþam üstü pencereden bakýnca gördüðüm þey de oydu
karanlýk ýlýk ýlýk damlýyordu içime
bin defa bozduðum yemini
ve seni ve beni
yüreðime alýp
usulca saklýyorum bizi.
kimse görmesin
kimse sevmesin
kimse ...


bulutlar ayaklarýmýn altýnda
tozlu þehirlerin hemen etrafýnda
ölüm bir kara tahta kadar yakýnda
ecel senin avuçlarýnda





...
Sosyal Medyada Paylaşın: