bir þiirde karþýma çýkarsýn, buðday baþaðýsýn
ellerini öðütürüm, satýr satýr sýzlarsýn
mecburi gülümsemesinin derdinde
bir nisan süzülür takvimden
bulutlar asi göçünde kendinden, yol ýrak
bilir misin ? ellerin bir halkýn vedasý
topraðýný yadýrgayan yasemin kokusu
ellerin, derviþidir rüyalarýmýn
sabah olur, baðdaþ kurarlar baþ aðrýmda
baþ aðrýmýn bile en güzel yaný
tarla fareleri köstebeklerle dalaþýyor
iklim, boynundaki bükülme telaþýný haklý çýkarmakta
ölüyorsun, hesaba katýlmaz bir yaðmur yaðýyor
saçlarýn ýslanýyor,
saçlarýndan sesleniyorum :
- Sakýn ha ! geldik ve gördük
yazýlacak hikayelerimiz var artýk
birkaç defter yapraðý yeterli
suskun bir yanardaðý kýzdýrmaya
tanýdýðýyýz tanýþamadýðýmýz tanýþýklýðýmýzýn
en fazla atom kadar aðýrýz
hafif bir rüzgarýn bel aðrýsýyýz
Hatýrla! sen lodos dedin
ben türküler fýsýldadým
nefesimin sakallarý uzun
çekip gidiyorum kendimden
en çok kendime, kendi düþüme,
kendi dilime yabancý
mermilerle büyüyor bir ülke
yalnýzlýðý kýnýfýrlý
tanýdýðým tek þehir sen oluyorsun, nüfussuz
korkusuz bakýþmalarýmýz arasýnda unutuluyoruz, sýradan
ve insan, en çok kendinden saklanýrken kayboluyor
birkaç þiir öncesiydi belki
ellerini tutuþum satýrlarda
ayakkabý baðlarýn çözüldü
düþtün, yüzün utangaç
ve kendini ihbar eden
vapurlar kadar gürültülüydü nisan
aslýnda her ay,
kendinden bir sonrakinin geliþine gebe
yollar gidebildiðin kadar eksiliyor
hergün ayný telaþe
yeni bir þerit daha açýyorsun
sýzýyorsun kalabalýklara
ömrünün arka sokaðýnda çocuklar vuruluyor
tanýk olma !
þimdi seni anýyorsam,
ki vakit akþamdýr muhakkak
gözlerim parlaktýr
bir keklik dostunu arar
yaþlanmýþ günleri öldürülür çaðlarýn
herþey muallaktadýr
ve insan, en çok kendini severken utanýr
Aynur Baþ’a
Irmak - Aralýk / 2012