yine ayný yolda yürüyorum arkamda bir yýðýn sonbahar ayaklarýmýzýn altýnda hýþýrtýlý çýnar yapraklarý bütün selâmlarýn içimi acýtmakla meþgul adým atýp atmamakla oyalanýyorum gelmeyeceðini bile bile geri geri yürüyerek
önce parký sonra köprüyü geçiyorum oðlu soruyor akan çaya: -baba burasý deniz mi? çocuklarým iyi tanýyor burasý çay taþlardan atlayarak geçeriz bazen karþýya,bahçe yoluna burasý ayný zamanda bir yol iki yakayý birleþtiren
yapay çiçekler de ekilerek mi biter rüyalarýmda bolca açar ellerimle mi yapar sererim yol boyunca bugün yine rüyamda viþne aðacýnýn üstünde kurutulmuþ ölü çiçekler vardý mor, bahçemizin giriþinde açan bir de hiç görmediðim çiçek demet demet bir noktacýk kýrmýzý çiçek var ucunda kýsa yeþil dalýnýn
geçtim bir ahýrýn içinden bir adam vardý ilerde, yüzünü görmediðim o muydu beklediðim gönlü þiir dizelerinde gerçek çiçekleri açan bir kapýdan girip diðerinden çýkarken güneþin aydýnlattýðý yüzü göremedim uyandým canlýydý avcumda ölü çiçekler
13. 2. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.