Ayrılık...

Mahzun çook ötelerden,
Dertli kavalýn damarlarýnda sýzýlayan,
Terennümlerdi ayrýlýk...

Dudaklarda,
Bir tek ölümün duyabildigi,

Notalarýný gözyaþýyla çalan..
Ýncesinden soluksuz toprak avazý..
Ýftarýný acý ölüme susamýþ...


Ölüm ise çoksesli bir sanat,
Düþtüðü canlar mýzrabýnda..
Buram buram aðýt,
Ayrýlýk tellerine tutunan..
Güneþi ellerinden üþüten..


Bir ’vefa’ ki aþýklarý kýskandýran,
Ölümün sevgilisi ayrýlýk..
Bir yarýþki acýda kazananý belirsiz,
Bir ötesi bir berisi ayrýlýk..


Vefakar babalarý yollarda yakalayan..
Yar gamzesin kem gözlere ayan,
Seherin ayazýnda,ana kucagýndan,
Yok hükmünde,vefasýz ayrýlýk...


Sevdalýdan yadigar mendile,
Kokuþmuþ yad nefesler iþleyen..
Aþkýn bekaretini için için kanatan,
Yari hayale bürüyen,kahpe ayrýlýk...


Terlemiþ yanaklarda,
Nasýr tutmuþ kokulu avuçlarda,
Temmuz ateþinde gül harýnda,
Bir bardak suda,el ayrýlýk...


Zamaný yelesinden tutup yere çalan,
Can bilmez yar bilmez gönül bilmez,
Ne söylesende ne etsende dinlemez,
Felege asi,zalim ayrýlýk...


Enlemleri boylamlara katýþtýran,
Yönlerin körebe oyunlarýnda yenildigi,
Yaralarýn merhemlere küstüðü,
Cana can nefeslerde, hasret ayrýlýk...



Arzýn adýmlarda tükendigi,
Rüzgarýn ekmeðe fiske fiske acý kattýgý,
Þiirlerin elem elem tüttüðü,
Arýya bal kovan,yalan ayrýlýk...


Bað aðacýnda emekler eskiten,
Ayaz gecelerde iliksiz ceket ýslayan,
Efkar deminde ýslýga yaslanan,
Baþýboþ köhne,viran ayrýlýk...


Türküleri dudaklarda yarým býrakan,
Yalýnýzýn ( ý ) sýný baðrýnda avutup,
Düþürüp dillerde yalnýz koyan,
Harf düþesi,yerle bir olasý ayrýlýk...


Ezelde kelam eyledi kalem,
Yasak meyvelere düþünce isyan...
Kendine yabancý kendinden bir haber insan,
Þah damarýndan gurbet,zulüm ayrýlýk...


Ne geceye çarþaf ne güne gelinlik,
Ne denize mavi ne topraga yeþil,
Ne kýnaya kýrmýzý ne ata beyaz,
Her nazara zer iþler,körolasý ayrýlýk..

Gidiþ ayrýlýk,
Dönüþ ayrýlýk,
Varýþ ayrýlýk...

Dedesinden toruna vasiyet,
Adý gurbet olan,bir türkü ayrýlýk...
,,

09.02.2012 ___Muharrem Küçük__Kendinol



Sosyal Medyada Paylaşın: