ruhum baþka bir sevgiyi yadsýrken
bir gün sessizce
aðýr aðýr yaðan çise diner mi
dindikten sonra ýlýmýþ topraðýn
koynuna sessiz sakin umutlarým siner mi
karanlýk gecede pencere arkasýnda
sözcükler ard ardýna inleyerek dökülür,
dökülürde,
belki de asýrlar boyunca uzayacak
gözlerinin önünde ucu görülmeyen
gizlinmiþ yýldýz gözlü tarih yoluna çýkar
mümkün mü? unutabilmek
gecenin olanca aðýrlýðýdýr üzerine çöken
aklýn ay kadar, ýþýðý yansýtmýyor kalbine
nefesinde hissettiðin turuncu koku
ezelden ve ebede genzinde öylece duracak
ne kadar saklamak istesende
gizlemez birbirine vuran dudaklar kendisini
kor duman durmadan kýrmýzýya tütüyor
yanardaðýnda derin yanýk izleri
ki,bir kere ateþ düþtüðü yeri öpmeye görsün
sevgi denen duygunun en kutsal yaný
çözer bütün hücreleri secdeden
haykýrmalý dil tutulmasýný bilerek
binlerce kez
ah! kaderinde hayale sýðmayacak
kelebek kanadý omzunda daðlarýn yükü var...
Ümmühan YILDIZ.