Býrakýr kendini serin rüzgârlara
Saçlarýnda yellenen hüzün çiçekleri
Damlýyor kokusu rýhtým boyuna
Dirayet mi? ‘’hayýr’’ diye haykýrýr
Kaya gibi içgüdülerin afallar
Görünce yaþlarla dolu gözleri
Kanla koyu bir kýrmýzýya dönüþtüðünü
Peydahlanýr karþý koyamadýðýn duygu
Ruhunun taa derinliklerinden gelen ses
Bir yerlere sýðmasý artýk mümkün deðil
Ýki dalga bir evren arasýnda kalan sessizlik
Kendi patlamalarýnda satýr satýr söküp çýkýyorlar
Güneþ gözlüðünün ardýna gizlenmiþ
Hadi direniþle kapa gözlerini tekrar sýkýca
Hayýr, hiç sanmam
Yokluðuna alýþtýðýný sandýðýn
Penceresinden dýþarýya sarkmýþ
Seni seyrediyor ’ben buradayým’’deyip
Suspus içinde hiçbir þey söylemeden
Ýçinde daðlanýr tekrar dolanýr iç içe geçmiþ izler
Mümkün mü? Taþarken bedenden duygu seli
Þiddetli hýçkýrýklara kendi acizliðinde
‘’dur’’ diyebilmek o gözlerde gördüklerine
Aþkýn son yolculuðu sol yanýnda kilitli...
Ümmühan YILDIZ.