Kimliði kaybolan kadýnlar
kurak iklimleri doðurur..
Kimseyle konuþmak istemedi
soðuk kaldýrýmlara
yuva kurmak istercesine
keçesiyle sarýldý
upuzun boðuk sesti gecenin karanlýðýný çýnlatan
"Ýþitiyor musun Kerem? ’’
...
Yeþil gözlerinde derin acýlar
mecalsiz incecik kollarý
’’yaðmurun baþlamasýna
daha zaman var’’
kendi kendine konuþtuðu dudaklarýnda kayboldu
’’dönecek dönecek
dönecek evimize gideceðiz’’
Sonbahar ilerliyor
Eylül Ekim Kasým
günlerden kýþ
otlarýn yeþilliði ilkbahar
leylekler doðmak üzere
bütün çiçekler çekip gitti, güzellik de
kör olur gül dalý
diriliði yitirir
yýðýlýr kalýr
hüznü saðaltýr sonbahar
toz tabakasý kuru yapraklarda
Kýrýk yürekli beyaz atlar
bozkýrýn ortasýnda
yakýcý güneþte býrakýlmýþ
danteller nakýþlar kimsesiz
koyu kýrmýzýydý
öyle çok þey anlatýyor ki nefesi
iri iri yutkunmalar
gördüm ah yar!
gördüm beyaz kaðýtta
kalem karasý yaz(g)ýyý
Ardýç’ýn boynu kaybolmuþ
etrafta kýsýk sesli konuþmalar
"Zavallý!"
’’Kadýn aklýný yitirmiþ ’’
Ümmühan Yýldýz