Bu Düşte Ölmeliydim

Yüzü henüz ses kazanmamýþ,
çýplak ayaklý bir kadýn geçti düþümden
Tutup çýkardý sýkýþtý/rýl/dý/ðým o delikten
Kirpiklerinin karanlýðýna yaslayýp en çirkin tarafýmý
bir uçurumun kenarýnda düþ/le/meyi öðretti.


Paris ve Eyfeli
sadece fotoðraflarýndan bilip kederlenen seni
kendi gözyaþýna aðlayan beni
o fransýz kadýný düþünde gören þairi
ýsýnmak için yaktýðý þiirleri
göðüs kafesimde çýrpýnýp duran serçeleri
ve dahi kulaðýma çalýnan Shahin’in isyanýný bile
hatýrladým.


-belkide bu düþte ölmeliydim-


ülkemin doðusu kadar hayal bir ütopya oldum
yüreðimi orta kýtanýn tam ortasýnda
bir çölün kumlarýna gömdüm
yüzümü O’na döndüm
doksandokuz gece üþüdüm
yüzümde rebab/bariton bir acý yankýdý
çýplak ayaklarýna yol oldu
ýslak topraklar,
-ki saçlarýndaki çamuru bile seviyordum ben-
aðlayabilirim diye düþünmüþtüm


-yittim avuç çizgilerinde-


Sen farzet ki ikimizde yaramaz çocuklarýyýz birbirimizin
Sokakta kalmýþýz
ýslanmýþýz
ve ben
Kaldýrýmdaki yaðmur damlalarýna bile basamýyorum.
yazamasýn diye deðil yetim þairler
sadece günah/aþk/laþýp seviþmesinler yeter



.
Sosyal Medyada Paylaşın: