ikra gözlerine kazýlmýþ yýpratýlmýþ hüzünlerin grisinden kadim zamanlarýn ezgisi kalbinin anaarterlerine salýnmýþ efkâra dair söyle sevgili sesime nasýl sýðsýn ki kendine gizlenmiþ yalnýzlarýn þarkýsý
tarihin saçlarý uzayýp dururken karanlýklarda neden öldürür ki insan kendi geleceðini
kanamalara meyyal yüreðimiz allahýn penceresi iken neden yýkýntýlarda açar münzevi güzellikler gülümsesen diyorum biraz susuþun yeterince vuruyor çocuklarý yani hepimizi
isra ellerimizle boðduðumuz anýlardan çiçekler hep ayný rüzgara eðiyor baþýný kendine çoðalýrken acý delice hira daðý hurma aðaçlarý ve horlanmýþ ayetler lehvi mahfuzun kadim ezgileri gibi her þeyden ve herkesten kaçmalýyýz sevgili
zaten kirleniyor dokunduðumuz ne varsa önce hayallerimizi alýyor bizden ayrýlan aceleyle kavuþmak için o muamma sonsuzluða
aþkýn kehaneti yaþanarak öðrenilir ölmekse bedeli korkusuzca ölmeyi denemeli insan nedensiz gülümseyebildiði anda
sevda pusup sustun, sustun o en manidar sesinle savþlarýn ve barýþlarýn ortayerinde döktüðün kan bu iþte merhametli ellerinden ellerimize ve uzaklaþtýn yaralayarak ufkumuzu; yeniden yeniden yeþermek için imanla ki þaþkýndýk hepimiz kýyamýmýzý yitirmekten herkesten kaçmak mümkün rüzgardan ve sudan anlamsýz ayrýlýklara gülümsemek de umuda gebe bütün sevdalarda..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yusuf Eymen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.