kendi sýnýrýmýn içindeyim, taþkýn deðilim bir sel gibi koparak gelmedim daðlardan kendimi aðýrlýyorum, daðlarý derken mavi bir fular boynunda sen geliyorsun sende ödünç alýnmýþ duruyor hiç tanýmazmýþ gibi kendini baþkasýný giyinmiþsin baþka gözlükle
bir adým atamýyorum kendimden dýþarý daha doðrusu senden içeri her çizgide bir insan var töreler örtünmüþ kara yaþmaklarýný alaylý bakýþlarý ve gülüþleriyle örtbas ediyorlar beni kim izin vermiþse çýkarýyorlar kýrmýzý giysimi yokmuþum gibi adeta
kimbilir hangi bayram görüþürüz yakaný kurtarýrsan çiçek kýlýflýlardan kalbine bir çizik attýrmadan darma duman olmadan ruhun aynada yitirmeden insan yüzünü býkarak ayný yolda dolaþýp durmaktan dönerek merhabama
ayný yerde olacaðýmý bilmiyorum doðasý gereði bütün deðiþimler bir makina deðilim nasýl geri sararým makaramý iðneye ipliði geçireyim de çevireyim kolu çalýþsýn makina
tutmadý hiç bir hesap hesaba sýðmaz insan aþk hiç!
21. 1. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.