Uyumaya yüz tutmuþ þehirlerden geçiyordu raylar… Yüzlerce ýþýðýn yandýðý, perde arkasýna gizlenmiþ yaþamlardan… …… Zaman adým adým yürürken, ýssýz bir Ay’ýn buðusuna takýldý gözlerim… Garip, benizi sarý, epeyce yorgun, bir Hüznün geliþinden habersiz… Yaþadýðýmý sanýyordum Kendimin….
Hýh…! Epeyce nefes almaya direndiðim bir aný…. Hani gönlümce kahkahalarla gülme isteðimi… Yine bir yolun kýyýsýna býrakýyor… Sýrtýma yüklendiðim sevgi yoksunu ruhumla, Birkaç adým öteme býraktýðým bedenim arasýnda eziliyordum…
Hayal meyal tebessümlü anlar, geliyordu gözümün önüne… Hazin bir serzeniþe dökülüyordu en sonunda….