KİRLİ KENTİN ÇOCUKLARI

Fabrika bacalarýndan tüten dumanlarýn isini taþýyor yaðmurlar…
Kaldýrýmlarda yapýþkan hüzün,
Kirlenmiþ hayal kýrýklýðý kusuyor caddelere.
Kirli kentin çocuklarýyýz, biz…
Kendimize azalarak giderken aþktan
Kente çoðalarak büyüyor yalnýzlýðýmýz…

Bu sisli þehirden geçiyor bütün yorgun þarkýlar.
Ve bütün notalarýnda büyüyen yalnýzlýðýmýz,
Ýçimizi yaralayan þiirlerden bölüyor kalbimizi.
Giderek yabancýlaþýyor çoðul sessizliðimiz.
Kýblesini þaþýrmýþ büyük bir kentin bütün kirlenmiþliðiyle
Aþk kesiliyorsun sonra…
Oysa aþkýn yönü lügatimde þarka bakar…
Boþuna giydirmeye çalýþma,
Uymaz Leyla’nýn ayaðýna
Külkedisi’nin kayýp ayakkabýsý…

Büyük caddelerin kuru kalabalýðýnda,
Yalnýzlýðýn kol gezdiði kaldýrýmlar üstünde,
Reklâm panolarýndan sarkýyor anlamsýz duygular.
Kýrmýzý ruj lekeli bir kadýnýn gösterdiði, pýrlanta,
Aþka kýymet biçiyor, afiþe edilmiþ bir söz eþliðinde;
‘Sevdiðiniz deðerlidir’(!)
Ve kalbimin kaldýramadýðý o sahne;
Çok tebessüm bakýyor gözlerin
Satýn alýnmaya hazýr bir aþka!
Oysa ben, göðsümün çeperini
Halka halka baðlamýþtým yüreðinin parmaklarýna…

‘Seviyorum’ diyorsun…
‘Seni bilmediðin dillerde seviyorum’
Ama anlamýyorum çocuk
Bilmediðim bir dilde sevilmek bana çok yabancý
Ve susmak varken sevdaya, böylesine ifþa olmak…
Ya ben çok geç kaldým, ya da çok eskidim zamana…
Yavaþ yavaþ öldürüyor içimi,
Mecnun’un ayaðýma dolanan kahrý.
Beni böyle sevme çocuk
Ya da en iyisi,
Hiç sevme!

Ölü sözler ülkesine defnediliyor
Bütün ‘seni seviyorum’lar...
Ýçimin cenazesi kalkýyor.
On adýmda bir yer deðiþtiren kelimelerim
Devrik bir cümlenin enkazýný taþýyor.
Þehri tutuþturma telaþla, evhama gerek yok
Alt tarafý gidiyorum
Bir daha gelmem, beni bekleme…

/Kirli kentin çocuklarýydýk…
Ve çok kirlendik…
Biz artýk, bu kentin kirli çocuklarýyýz.../

ARÝF ONUR SOLAK-22 AÐUSTOS 2011-BALIKESÝR

YORUM: KAHRAMAN TAZEOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: