Aþka eþkýya indi Kendimi firakýn daðlarýna vurdum. Aklanmayan bir siyahýn türküsü anlatýr beni Ferman seninse yalnýzlýk benimdir.
Issýz bir coðrafyada solarken maviliðim Yüreðimi kesen bozkýr ayazý, gözlerini üþüyor… Her aþkýn hükmünde daraðacýna asýlýyor Kurduðum bütün hayaller… Adýnýn yangýnýnda titriyor, suskunluðum… Yükü aðýr bir sessizliðin kuþatmasýna vuruyor gölgeler Ben susayým Ama sen dinleme! Çünkü bitmiyor, bu düþperest gölge oyunlarý Hep solumdan yazýyor yazýcýlar, vebalimin günahkâr çýðlýðýný…
Yýldýzlarýn ucundan sarkarken hüzünler Bileti yokluðuna kesilmiþ bir yolculuða düþüyor kalbim… Uykusuzluðun baðrýnda büyüyen kahrým Cam kýrýðý bir iç yolculuðun göðsünde kanýyor. Göðün perçemine tutunan eþkýya yüreðim Son bir gülümsemeyle bakýyor aþka, çöllere düþmek için. Kalbimin girdabýnda, varoþlar Arabesk bir hüznün týnýsýnda Kendi çaresizliðinden kanatsýz yarýnlar doðururken Ateþe veriyorlar, dudaðýmda son tebessümü kalmýþ en güzel yýllarýmý… Yalnýzlýðýn koynunda kimsesizliðim, geceye hüzün satýyor Islak bir firara meylediyor bakýþlarým, susuyorum…
Çok geçmiþ bir dünün en boþ an’ýydý, sanýrým. Þairane bir üslupla kanatmýþtým, yarýnlara adanmýþ öyküleri Bu yüzden hiç olmadý bugünü, ömrümün, þimdisi yok… Zaman çýkmazýnda perdesi indi bu oyunun Hiç alkýþlanmayan bir sonun baþlangýcýnda, zamansýzým Figüranlýðým seyircisiz… Yine de en iyi yalnýzlýk ödülünü Giderken býraktýðýn ayak izlerinden alýyorum
Paranoyak bir ilhamýn peþine düþüyor kimsesizliðim Harfleri tutuþturulmuþ kelimelerle süzülüyor geceye, þiirler Ulan düþleri bile pahalý bu kentin! Hep yürek üstü düþüyorum aþka… Öznesiz bir bitiþin üstüne devriliyor sancýlarým Ve yaralarýma tuz basýyor, hatýrýmdaki hatýralara deðince adýn Aþk diyorum sonra Ömrümün en büyük imla hatasý!
Yoksunluðunda deliren düþlerim Ömrün infazýna cellât bileniyor. Gülüþlerime kefen diken gidiþin Can ortasýndan vuruyor kimliksiz benliðimi… Sevdasý þah damarýndan kesilen Kays Çöl kuraklýðý bir yalnýzlýðýn kanamalý hýçkýrýðýyla Gözbebeklerimde ölürken Mecnunlaþýyor, her gece… Düþlerden en güzel düþüþleri beðeniyor kendine Leyla, utancýndan… Ama hiçbir intihar yetmiyor soluðumun sonuna Baygýn bir titremeyle sarsýlýyor takatim. Gözlerimdeki karanlýk hüzzam, efkâr direniyor Anla iþte Bilekleri kesilmiþ bir hayatýn sonunda deðil Öle öle yaþadýðým nefeste baþlýyor aþk Ve sürgün bir intihar kokuyor… Þahit ol ey acý! Severken ölmeyi en iyi ben biliyorum…
Adýmý ayrýlýðýn baþlýðýna kazýdýðýmdan beri Büyük harflerle acýyor solumdaki yara… Aðlayamadýðým bütün sözcükler içimde kaldý Þimdi suskunluðumdan sýzýyor efkârýmýn yürek iþgali Hiçbir veda, insaf etmiyor sýzlanmalarýma Yüreðimi býraktýðým düþlerden taþýyor ahým Sendeki muzaffer gidiþ Kýrýk bir aþk býraktý bahtýma… Ve ben sana Son bir gayretle týrmandýðým firak daðlarýnýn zirvesinden Öle öle aldýðým son nefesle sesleniyorum: “Zafer gideninse, aþk kaybedenindir”
ARÝF ONUR SOLAK
Sosyal Medyada Paylaşın:
hamuş42 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.