AŞK CELLADINNA SON TEBESSÜM

Kursaðýma kaçtýn
Vur ayrýlýðýn sýrtýna, aþk boðuldu…

Ýçinin idamýna ver hükmümü
Ölümsüyorum
Cellâdýmsan
Son kez gülümsüyorum

Doludizgin koþarken asi bir küheylan gibi
Vuslata ramak kala
Hercai bir elvedaya takýldý ayaklarým.
Gülüþlerim yara aldý…
Kana kana, aþka kandýrýrken kendimi
Kanadý sevinçlerim.
Sen kaybýndan can çekiþiyorum…
Çek dilinin tetiðini
Son cümleni sýk yüreðime.
Bir çoban gibi vurmalýsýn þimdi beni.
(Amerikan usulü…)
Zaten artýk þahlanamam…
Çok yaþamaz yaralý aþklar.
Sona düþmeliyim galiba
Kurþunla beni…

Yanan bir aþkýn ortasýnda tutuþurken gençliðim
Tarýk Bin Ziyad yeminleriyle bakma gözlerime.
(Gözlerin ki kýrýk yýllarýn hatýrsýzlýðý…)

Çok yemin bozdum acýya.
Bir kez olsun hýçkýrmam adýný.
Dile düþse de adým
Çocuksu düþlerime konan masallardan akýp giderim.
Kimse bilmez düþüþlerimin ahengini…
Unutulmuþ þarkýlarýn efkârýnda kalýr gülüþlerim
Söylemez kimse…
Son bir la sesinde biterim sessizce…

Aylara ve yýllara…
Velemma
Leyl-ü nehara…
Kaç baharlýk sevda yeþerttim, bilmiyorum.
Soldurulmuþ güllerimin ýslak yanaklarýna dayadým yüreðimi.
Ölümbaz gidiþlerle süslerken zamaný
Nadasa býraktýðým geçmiþimin hasadýný
Hiçbir yarýna kaldýramadým…
Topladýðým kendimi ne kadar çýkarsam da hayattan
Aþkla çarpsam da, bölsem de ayrýlýða
Tutmadý hesabým…
Sahi, ben ömre nerden baþlamýþtým?
Anýmsayamýyorum…
Aþk deðince hafýzama, dalgýnlýðýma gelmiþ hayat…
Baþýný kaçýrmýþým öykümün.
Þimdi iki yakasý bir araya gelmiyor ömrün.
Hadi sen çýk iþin içinden
Ya da içimin nehirlerinden çýk.
Ya da en iyisi
Kurþuni bir gecenin lacivert koyusunda
Beni çýk hesaptan…
Kendi ömrümden düþ/ür/ beni…

Bulanýklaþan görüþümde sallanýyor hayat.
Bir kalp sektesinde canhýraþ sessizlik…
Göz kýrpýyor þimal yýldýzý, omzuma ay düþerken.
Kafasý güzel bir nara kopuyor tenha bir sokakta…
Eski bir hatýra
Yýkýk umutlar…
Þehrin vitrinlerinden kayýyor, hayalimsi bir güzellik…
Mideye inen acý…
Çok deðil, birazdan bitecek kriz.
Yürek kanamasýndan þiir geçiriyor içim…
Aþk iþte
Kelamda durduðu gibi durmuyor yürekte.
Yakýþýklý sallýyor adamý.
Adam, yakýþýklý ölüyor aþkta
Kadýn, endamýnca giderken
Ve ölüm bu kadar fotojenik gülümserken…

Bir zamanlar eti de kemiði de bizim olan bu aþkýn
Yaþamasý senin artýk
Ölmesi benim payým…
Yeni bir bahara düþecek umuduyla sýrtýma asýp gittiðin aþk
Bende mezar sessizliði…
Ya da…
Öyle iþte…
Konuþsam kýyamet
Sussam ölüme alamet…
Heybemde ki yýkýk alfabemin devrik cümlelerinden dökülen bir hazan enkazý sözlerim…
Hangi cümleye vursam kendimi
Bir uçurumun dibi iþte…
Cehennemin kökü…
Tutuþtursan donacaðým
Öyle dilemma iþte…

Adýnýn hecesinde adýmlarken aþký
Bir varmýþ bir yokmuþ masallarýndan aþýrdým yokluðu.
Var olmanýn adýyla
“Ýncire ve zeytine ant olsun ki”
Namahrem kaldým Aþka.
Anladým! aþk bana haram lokma…
Müphem sevdalarýn koynunda
Harcanmýþ gençliðimi aþkýn yaþamsallýðýnda tükettim
Bir ölüm sonrasý mahþer nakaratýnda söylenir türküm
Ödenir hesap nasýl olsa

Vasiyetimdir;
Kulaðýma ezanla okunan adýmý
Son salada sus cümle âleme…
Bir Cuma mübarekliðinde
Cami avlusunda musallaya yatýrýldýðýnda ruhum
Saf tutsun bütün sevdalýlar
Mecnun’lar ve Ferhat’lar etsin son duamý
“Merhumu nasýl bilirdiniz” diye sorulduðunda
“Biz onu aþktan bilirdik, iyi ölürdü” desinler

Ve geriye
Yüzümde cellâdýma son gülümseyiþim kalsýn…

ARÝF ONUR SOLAK

Sosyal Medyada Paylaşın: