Sen Ben ve Yalnız Adamlar

"dünyanýn gölgesi son kez düþtüðünde yüzüme ,
keþmekeþ yüreðimin nakýþýna sen de düþ/sevgilim "



geceyi ikiye bölerken bakýþlarým
rüzgar sertleþiyor
cýlýz bir mum alevi
sükûtunu yýrtýyor gecenin
Sislenip kalýrken suretin
ürperiyor gölgem


avuçlarýndan içerken suyu,
aðlarken dað eteklerinin birinde,
güldüðün için gülerken,
kendi çirkin ruhunun yüzünü
saklarken yalnýzlýðýmýn saçlarý,
kim düþünmez ki sevgili bir yalnýzlýðý
sense eðer.



þimdi düþ/sen sevgilim
Acýma denk -yalnýz adamlar- geçer
aklýmýn tavan arasýndan
yalnýzlýkta hepsinin tüm hayali sen
yalnýzlýk çünkü sen
-sadece benim olan seni düþündükleri için,
suretini kestiremedikleri için-
kafamdaki intiharlarýndan
sýrtlayýp tüm bu adamlarý
yol oluyorum.
saðý/solu sen.



yüzümü jilet gibi kesen rüzgara sövüp
toparlanýyor sabrým aklýnýn damarlarýndan.
bir kenti sen bilip yitiliyorum
güzelliðinin cehennemine
Riyadan yoksun saf bir titreyiþle
suyuna karýþýyorum.


bir þairin zehrinden çalýyorum bunlarý
-kedere eþ yanan acýsýný,
þiirinin kadýnýný,
yalýnkat üþümüþ yalnýzlýðýný
seni .-
ve bende biliyorum elbet
la" yý
leb-i þedd’i
asr" ý
sonra
bilmediklerimi yazmayý
yitirilen bu þiirde gözden kaçmayý.
ama hayýr bilmiyordum
pencere pervazýndan içeri süzülerek
dilime çarpan yaðmurun
hala canýnýn yandýðýný.







Sosyal Medyada Paylaşın: