—kendine bile yetemeyen bir adamým…
Soðuk gecelerde elimde bir ses olurdu;
Ýçime üflerdim, çünkü çýðlýklarým yalnýzdý.
Hem sen sadece beni aldatmadýn ki/ herkesi biraz,
Ýmrenilecek bir sevdayý kafesli bir hayata býraktýn…
Kýsýk bir sesin yamacýndayým, korkuyorum
Þimdi “gel” desem, ben baþka biri olacaðým…
Hani sen “evet” derdin ya, bense olmaz,
Bak þimdi bende aldattým biraz herkesi…
—kendime bir kala döndüm sýrtýmý her þeye…
Öyle soðuk gecelerde, yýldýzlara bakardým
Hasret kokan ay ýþýðýna gölge olurdum da,
Kalýrdým… Biraz ben toplardým yakamozdan,
Bak darýlma… Ben en çok seni özlerdim, yine de…
Gittin ya uzak bir mevsime/ daha suçluyu soramadým,
Elimde kýrýk o kadar güz var ki-yaðmalýyorum…
Ya ben, kendime bir nehir yaptým/ gülme sakýn!
O güz varya… Nehir’e âþýk olmuþ; suçlu yok yani…
—kendimden kaçtým yine kendime yakalandým…
Emre onbey