—Senin olduðun her yeri seviyordum…
Bir zamanlar…
Ve… belkilerde bir akþamüstü hayata saldýrýrken
Unutarak/ týrmalayarak avucumdaki elinin izini,
Unuttum… Ýçimde bir sonbahar seni döküyor,
Topraða karýþýyorsun… Korkma/ tohumsuzlar, çoðalmaz ki…
Sen dünden kalma yalnýzlýðýn tarifsiz kalabalýðýsýn,
Varlýðýnla yalan olmuþken bu beden/ acizliðimdesin…
Benim senden önce kendime kalmalarým vardý…
Zamansýz kalmalarýn sessizliðine gömdüm hayallerimi de…
Hýçkýrýklarda boðulan þiirlerde/ bir harf ölüyor isimsiz kalýyorsun,
Bilmiyorsun ki-seni, sen yapan harfler ölüyor/ git-gide bitiyorsun,
Ne çok þeyin hiçbir þey oluyor… Yazýk! Benliðinle eziliyorsun,
Bu kadar soðuk tende nasýl nefes alýyorsun… Þaþýrýyorum!
Ve… Ýþte bir kasým sabahý/ gölgesiz insanlara kalýnca,
Sakýn aðlama! Gözyaþý bazen kendiliðinden de akar…
Hani yüreðinde sevgi yoksa... Terk-eder iki damla da seni,
Bak hayat her þeydir… Ama sevildiðin kadar seviyorsan…
Çok zamanlarda… Kayýp bir kadýn âþýk olmuþ ta-unutulmuþ…
—Senin olduðun yer benimkine yakýnsa, severim ayrýlýðý da…
Emre onbey