-Hiç kimseyi her þeyimiz yapacaktýk/ biz hiçbir þeyi tercik ettik…
Aman… Aman da aman… Yoksa geçer mi hiç bu zaman, Ne çok aman sýðdýrmýþýz hayatýmýza/ ne çok amaçlaþmýþýz, Ne çare ki hep yalvarmýþýz… Çaresizlikten belki de/ deðil Ama bir yer ki; çok þey saðdýrmýþýz, kazandýðýmýzdan da çok…
Üç günde bir, bazen de iki günde… Aðlamýþýz, kendimizce Gözlerden akan yaþlarý… Yürekteki acýlara baðladýðýmýzý, Sanarak/ hani aldanarak… Yalansa yalan biraz da inanarak, Tenimizden akýtmýþýz/ bunlarý hep biz yapmýþýz/ölmeden önce…
Geri dönüþü olmayan yollarda biçare ararken/sadece yanýlmýþýz, Çocuklar gibi her gördüðümüz ýþýðý bize umut veren sanmýþýz… Þimdi üzerimizde kokusunu çoktan kaybettiðimiz o annemizin bile, Ve belki de her þeyin hiç olmadýðý kadar uzaðýndayýz… Sondayýz!
Uykularýmýzdan uyanýrken koynumuzda hayallerimizi öldürmüþüz Kalbimizde bir mektup yýllarca açýlmayý beklerken/ ertelemiþiz, Her þey gibi; kendimize de bir o kadar yabancýlaþmýþýz/ yanmýþýz, Artýk küllerimiz de bizi terk etmiþ… Yok-yok artýk hiç masum deðiliz…
-Hiç kimsesiz-deðildik; ama þimdi ellerden daha kötü unutmuþuz, kendimizi…
Emre onbey Sosyal Medyada Paylaşın:
emre_onbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.