olaðan bir gün,durmadan yaðmur yaðýyor
bu olaðanlýk bozuyor bizi
çýkamýyoruz gölgemizden
gölgemiz aðýr
battal bir çamurda ayaklarýmýz
kendi bataðýnýn içinde
çamur saðýr
öyle kapalý gökyüzü, yað yað bitmiyor
yine þehit anneleri kucaklýyor yavrularýnýn fotoðrafýný
aðýzlar bükülüyor bir yana,dik duruluyor yine de
boþ boþ konuþuyor kimileri
gölgeleri ayaklarýnýn altýnda aðýr
günün bütün maviliði bir çocuk aðlamasý
kaç kez yüz deðiþtiriyorum gün içinde
ayný gökte dönüp duran kuþlarla
onlar kuþbakýþý seyrediyor güz yapraklarýný
üstünde yürüyorum
çýnar yapraðý topluyor kadýnlar parktan
kireçli dizlerine
dizilerinin içinde kaybolup gidiyor annem
kapýsýný her açtýðýmda baþka hayat öyküleri
eski günleri anýyor aralarda
babam gitti, þikâyetler gitmedi
ne zil çalardý etekleri
bir yanda inekler, bir yanda bebeler, bað-bahçe iþleri
hangi arada bakýlýrdý çocuklar
zaman bulursa aðlardý, arkamýzdan koþardý
zamaný yoktu ki kendini düþünsün
konu komþuyla sokak arasýnda el iþi yapar
en çokta bizi anardý
hiç büyümezdik, büyümedik gözünde
bütün anneler gibi öyle sýradan, olaðandý
böyle sanardýk bütün anneler
dizi dibinde isterdi çocuklarýný
hava soðuk,kasým, ayazý Ankara’nýn olaðan
gölgem kalksýn, beni de kaldýrsýn ayakaltýndan
olaðanüstü bir þeyler olsun, þarký söyleyeyim sevinçle
sevgiyle kýzarsýn yüzüm, güneþli öyle
sýrtýma dokunsun bir el, sýçrayarak bakayým
dostun merhabasý ýsýtsýn ellerimi
18. 11.2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.