"Kirpiklerinden ateþe düþtüm.
Senli yaralarýma üfle
diz kapaklarým kanlar içinde."
Bir sayfaya çok gelen dar bir cümle.
Altý üstü beyazýnýn tam ortasýnda
dili "seni seviyorum" demeye yetmeyen,
talan edilmiþ küçük bir senaryodan
sokaða atýlmýþ lirik bir sözdüm .
adý henüz anýlmayan yardan düþ/tüm.
Ay çirkin yüzünü döndü
beni düþten alýp bir kuþluk vakti
eteklerine getirdi.
Bekaretini yitirdi yalnýzlýðým.
Kalbimi taþtan taþa çarpýp
sarý bir hüzünle
suretini yontdu aklým.
Ete kemiðe bürünmeden sessizliðin
odamýn duvarlarýnda hüküm sürdü
sývasý dökülmüþ sert yanýn.
Baþ ucumda dönüp duran sen.
Söyle!
Dile gelmedikten sonra bu titreyiþ,
ne anlamý var bu yürek kýranýnýn.