eskiþiirli mutluluk adýmlarý adýn
onbinlerce yýlan uyutup göðsümüzde
açýlmamýþ düðmesinde oynaþalým þuh karanlýðýn
gel çok lazýmsýn bu gece
teselliden süzme güneþe sürülmüþ diliyle ah
bende daha mý güzeldi akýllým
kimseyi sevmedim zaten
herkes benim için ölürken sözde
mütemadiyen isyancý bütün masallarým
gülmeyi bilirim öyle içten bir de gülme’yi
vay kederimin ýssýz gelinciði vay
aþka zor demiþtim kýrmýzý bir zamanda
inanmadýn aþka sor
uçlarý kirlenmiþ eteðinde uyuyan dað baþým
biliyorum kaç sümbül dalýna kaç baharda
yuva kursam yýkýlacak derinden
çýkýp gitsem de aðýr aksak yüzüne vurgun
herhangi bir yerinden
kalacaðým söz yanaðýndaki dipsiz çukurda
az önce süngüsü yere düþmüþ yapraklar beni dinledi
insaným ya ulu orta saçýlmýþ endiþelerim var elbet
su haresi vedalar kime
iyi bir niyet alnýmdan yavaþça sökülse de
kelebek avlayan gülüþte öleyim dur yaðmur inene kadar