her gün
cepheden dönen yalnýzlýðýn kaybediþlerini avuttum ben
ve henüz vazgeçiþlerin kalp atýþlarý
durmamýþtý gölgemin gözlerinde
kuytularda
hücuma hazýr bekleyen haklýlýklar
nedense yansýtýyordu kýrýlgan yanlarýmý
ki,,,,,
kendiyle savaþmayý unutan ruhum
savrulurken içselliðin gerçek niteliklerinde
birden
rüyalarým ellerin oluyordu
ama sen bilmiyordun
zaman kadar aðýrdý
düþlerimin þemsiyesini tutan çocuk yaným
þimdi büyümeden
kazanan anlarýn peltek inlemeleri
halen kayboluyorum sorgusuz bir özlemin içinde
kurtar beni
teri kendi kirpiklerinden sýzan yalnýz gölgelerin içinden
....