yerlerde sürünen
sümüklü böcek deðilim
çocuk zýplamalarým vardý baþý bulutsuz
þimdi tozlu asvalt yolda
oyunlarýmýzýn hayaletleri cývýldar
gerçeði yansýtmýyor aynalar
benim çizgilerim deðilki bunlar
sonsuz bir yalnýzlýða boyamýþlar
insan ustabaþlarý
kenetli dudaklarým
bir çiçek kokusu
bir kuþ ötüþü
insan sesi
açacak ama
siyah kara tahtadayým
keçeleþmiþ koyun yünü
bilirim silecek adýmý
çiçek aþklarým duruyor
topraktan çýkacak tohumda
heykeltraþ ellerim yer altýnda
yaðmur yaðýyor
yaðmur yaðýyor sözü aðýzlarda
herhalde iyi donattýlar sofralarýný
kime yaðýyor yaðmurlar
kime açýlýyor ardýna dek kapýlar
kimlerin çocuklarý en iyi yerde
askerlik kime
sokaða baktýðýmda
sereserpe yürümüyor hiçkimse
parlak deðiller bahar kýrlarý gibi
haber salsam güneþe ya da Tanrý’ya
eþit olmasý ayýp mý insanlarýn
ah beynimin ince kývrýmlarýndan çýkan
ince düþünceler
parmaklarýna bak da gör eþitliði
nasýl yazacaktýn yazýyý
þimdi aðaçlar gibi yaprak döküp yenilenen
kök salmak yolunda veren topraða
bir þiirin arifesindeyim
eþkiyalarýn önünü kesen
Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.