yolcular var
gözlerine gittikçe anlýyorsun onlarý
annem oluyorsun
sevip sevip ölüyorsun bir zaman sonra
korkuyorum sana benzemekten
ya bahar deðilsin nisan
ya da insan deðilsin eskisi kadar
ayaklarýn üþüyor ne tuhaf
üstelik
gülmelik bütün çocuklarýn sýrtýna yük
mutlu mutsuz herkes piþman
herkes zengin herkes fakir yaþamaktan
koparalým aþký fotoðraflardan
kimse kimseye vermesin saklanmýþ adýný
unutalým hep birlikte tadýný
doðurmayalým bir kez daha dünyaya
en güzel bakýþlarý
nehirlerimiz yok göðsümüzden fýþkýran
bir tebessümle çiçek açan bahçeler talan
nasýl olsa nefessiz kaldý bulutlar mor
daðlarýn saçlarý yalan
dökülmüþ simsiyahtan
anahtar deliðinden soluyorken zamaný
dilimizde ziyan bir mayýs
zan altýnda haziran
deðilsin eskisi kadar sýcak
avucumuzda kalan bir tutam kan
dikenli teller üzerinde seviþmeler mevsimi
esaretince esiyor esrik rüzgar
ve sonbahar
açsýn gözlerini feri çalýnmýþ umuda
belki dökülünce yeþerir
sessiz taþtan yapraklar
.