İlk Zamanlar 8- Nurcihan

büyük þehirlerde talebe olmanýn avantajlarýný yaþadým
her yerden, her mevkiden birine ulaþma imkaným oldu
harçlýksýz kalmadým, inþaatta çalýþtým garsonluk yaptým
Ankarada okulda, mahallede, yolda herkes tanýþým oldu


komþumuz minibüsçüye çýraklýk yapmaya baþladým
ilk gün küçük bir kýz çocuðu, dünya umurunda deðil
cývýl cývýl, pýrýl pýrýl bir hali vardý, hayran kaldýðým
son duraktan önce iniyor, ama benim farkýmda deðil..


bir gün para üstünü vermedim.. isteyemedi, inerken
bir nazar boncuðu sýkýþtýrdým avcuna.. sýkýca kapattým
ben “Allah nazarlardan saklasýn” için dua ederken
bir çalým sattý ki, sorma, istemeden kýzdýrmýþtým


hep o durakta bekledim, yoktu, kimseye soramadým
bana göre ilk okula, olmadý orta okulda olmalýydý
“ne” “len o lise son” dedi, minibüsçü, çok þaþýrýdým
okul çýkýþýnda bekledik.. aldýk, ama hiç konuþmadý..


saatlerce ondan bahsetmeme raðmen, þoktaydým
adem abi.. kabaca, pervasýz, “kýz bu oðlan sana aþýk” dedi
çektik bir dondurmacýya, o yere baktý, ben ona baktým
“adem abi gidelim” dedi.. yemeden-içmeden kalktýk tabi..

Sosyal Medyada Paylaşın: