ýþýklý caddeler, vitrinler, evler
ulaþamýyor ona
karanlýkta o
kendi ýþýðýnýn sarmalýnda
yýldýzlar çok uzakta
adýmlarý karanlýk adamlar geçiyor önünden
gidiþleri kapalý bir kutu
yere eðilip almýyorlar
geride, söndürdükleri közleri
köpekler ürüyor uzaklarda
karanlýk sessiz
elinde silâhý
kendini vuruyor farkýnda deðil
aydýnlýk yola nerden gidilir
bilmeden kýsýyor bütün lâmbalarýný
kendi elini býrakýyor
baðlýyor gözlerini
karanlýðý ýþýtmýyor
karanlýk far
daha karartýlýyor
mayalanýyor karanlýk
hamurunu karanlarca
kim talip hani ateþ böcekliðine
uzaktan seçilmeye
büzülmüþ kendine bungun ýþýkla
dýþarda alaycý bir gülüþle
bahçe duvarlarýný yýkýyorlar
yol geçiriyorlar düþlerinin üstünden
eline alýyor yol; bütün yolcularýyla yolu
arkalarýnda kalýyor sessizce yürüyüþleri
zehirleniyor toprak
zehirleniyor su
zehirleniyor insan
bütün aðaçlarýný karanlýkta unutmuþ yol
bir kýyýda ateþ böceði
az ilerisinde kýyýmcýlarýn!
14. 7. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.