Þehrimin beton yýðýnlarý
yedi rengi yutmuþ yine.
Nefesi yalýn alev bir þamarda
bedende can,
avunacak gibi deðil.
Ýçim yanýyor, gözlerim kamaþýyor,
sanki hamamdayým,
güneþin elleri tepemden ateþ serpiyor.
Bir tek;
esintilerden vardý beklentiler.
Onlar da
neme karýþýnca merhametten uzak
bütün hayalleri çöllere serdiler.
Þu anda;
havasý nasýl da serindir yaylanýn.
Gövdesine yaslanýp bir aðacýn,
tebessümüne bir gülüþ,
gün batýmýný seyretmeliyim akþamýnda.
Öyle;
yemekte falan gözüm yok zerre kadar.
Top sesinin yankýlarýný duyunca
bir bardak su yeter damarda kanýma.
29.07.2012-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.