Cem Adrian

Bu gün 14 Kasým 2009
Doðum günüm olduðunu söylüyorlar.
Bunu kaç yýl sonra okuyacaksýn
Ya da okuyabilecek misin bilmiyorum.
Amma lakin
-Cem abi” ben bunu sana yazdým”

Üç beþ dakika sakýn týkamasýn kimse aðzýmý / kimse ‘bu kez kesmesin sesimi.
Bir kadýn öpmesin dudaklarýmdan.
Ve bir adam sarýlmasýn.
Bir çocuk aðlamasýn.

“Ve her gece sabret diye saçlarýmda dolanan /tanrýnýn elleridir”…
S/özün sözümdür!

Sakinleþir þizofren ruhum.
Ýþte o zaman korkmuyorum geceden ve korkmuyorum hiç kalabalýk karanlýklardan.
Karþýma zifiriyetin karþýna geçiyor ve basýyorum küfür’ü…
En yalnýz olduðum zamanda ‘gene sen koþuyorsun imdadýma.


|||“sokaklarda yanýmda dolaþan yaðmur
geceleri baþucumda duran yaðmur
avucumda ellerin eline yaðmur…
vur yüzüme vur yüzüme.
saçlarýmda nefesin yerine yaðmur
dudaðýmda dudaðýn yerine yaðmur
gökyüzünden çaresizliðimi yaðmur
vur yüzüme hadi vur yüzüme”|||


Vur diyorum ulan!
Vur kimsesizliðimi ömrüme!
Yeniden sevmeliyim bu hayatý.
Ýnanmalýyým insanlara yeniden.
Kapýyý aç, bir beklentim yok!
Karanlýðýmdan hüzünler giyinip geldim.


Anla beni N’olur..
Çünkü ben geldim.


Bundan tam 22 yýl önce bu aptal dünyaya malulen gönderildim!
Ve bu geliþin sonu yok…
Vazgeçiþi de, geri dönüþü de!



Kalabalýk sandýðým, boþluðun ertesinde
Kendime yeni avuntular baðýþlayýp sonra insanlarýn tekrardan yüzüme tükürmesi ne kadar saçma…



Söyler misin Cem abi: adaleti nerede bu dünyanýn?
Tozlu paslý dünyanýn; ayni sözlerinin içinde yeni diyarlar arýyor ecrinden çýkmýþ ömrüm.



Annem gibi kokmalý nefesim ve || babam kadar nefret etmeliyim insanlardan!



Acý ulan acý…
Ýçimdeki sadece acý.
Ne cebim zengin, ne yüreðim!
Beþ kuruþ yok ömrümde ve çözülmüþ ellerimin baðcýklarý..
Ona laf söylesem, öbürünün mecali var mý beni anlamaya!


Bu dünyaya kul oldum geldim.
Dar kafalý zihniyetler yüzünden;
Koca bir ümmetten küfür yedim!


Sustum sonra.
Kimseyle konuþmadým.
Senden baþka…


Beni inandýr insanlara, iþte o zaman inanacaksýn Tanrýya!
Bir baþýna insan veda edebilir mi yalnýzlýða?
Gözlerimin elasý kayboluyor siyahýmda.
Ve ellerin dokunuyor ellerime…


Ben annemden öðrendim bebeklerin doðduklarýnda aðladýðýný
Ve Tanrý dan öðrendim inanmayý
Kimse söylemedi çocuklarýn her daim hýçkýracaðýný.
Beni yeninden inanmaya, inandýrabilir misin?



Çýksam gelsem bir gün
Sever misin beni kimsesin sevmediði gibi…


Düþük bir fanzin bu..
Oldukça aðlamaklý ve oldukça çaresiz!
Acýya acýya dolandým yorganýma ve en azýndan beni teselli edecek bir kadýný ararken,
Kendimle öpüþtüðün ayna ile yüz yüze geldiðimde:
O aptal insanlar eþcinsel sanacaklar beni...
Oysa onlar uçkurunun zevkine düþerken; ben yalnýzlýðýmla seviþiyordum...
Avunuyordum...
Ve bu tesellinin cinsiyeti yoktu…


Bir güler yüze hasret düþer aðlamaklý tenimle seviþirim
Her gece baþka bir meydan da kendimden geçerim
Her gece baþka kendi nefesim dolanýr gýrtlaðýmda.
Hep seninle veda ederim güne…
Bir adam gülümser
Bir adam gider…



Yalnýzlýðýn dehlizinde gerilir yüz hatlarým
Karþýmda duran karþý tarafta; seyre dalar martýlar gözlerime baka baka
Gülleri birlikte koklayabilmekti dileðim.
/sevgilim
/özledim




Mavinin içine mavi olur, denizin dibinde boðarým gözlerimi…
Rengim atar, ellerim titrer ve kimsesizliðimi hasat etmeye yeltenirim
Her yer çok siyah…



Odamýn tüm duvarlarý Cem Adrian!
Ýçim erinir Y’arsýzlýðýn ezincinden
Ölürüm sensiz içtiðim bir yudum içkiyken
Kokunu bilmediðin kokun; kokar kalbimde…_________________________
Öldüðümü zannettiðim her günde
Ýçimden sen geçecek __________________



Yeter ki sen /gel ömrüme
Ve inandýr beni hayatý sevebilmeye
Biliyorum sensin ömrümün çaresi..



-Cem abi
-Ben o gece o adamla konuþurken mavi gözlerini dikti gözlerime
Ve bir bakýþta anlatmaya yeltenircesine hayatýn þerefsizliðini “ýþkýný aþka çevir ve yazmaya devam et”
Dedi…

Sonra tutunacak dal aradým.
Seni tanýdým.
Yýllar geçti, alýn yazýmsýn; nasýlda okunuyorsun kaderimde!



Yazdým…
Yaþamak için yeter mi bu kadar avuntu?
Yeter mi bu kadar avuntu..!



Ne aþk-ý ulan
Ömrüm yalnýz benim!
Iþkýmdan sýyrýlmýþ sabahlarým
Sesim berbat diye kimse beni dinlemese bile!
Her gün baþka bir dost meclisinden kendimden geçmiþ
Ve ertesi gün devam etmiþim sessiz sessiz þarkýlar söylemeye



Ve sen haklýsýn; biliyorum
Kimseye gerek yok.
Zaten kimse de yok!
“yalnýz da ayaða kalkabilirim”



Sosyal Medyada Paylaşın: