içindeki çocuğu kaybetme demiştin öğretmenim

Yine
Yine yalnýzlýða býrakýr gün kendini.
Herkesin bir olduðu yerde, ben hiç bir þeydim “kimsesizdim”
Ve savunmasýz; alacaklýydým hayattan!
Asla dizine yatacak kadar bir güç bahþ eylemedi adamlýðýma…
Bu yüzden aksi, nalet, birçoðunun gözünde beþ para etmez bir adam oldum.

Oysa savaþtan çýkmýþ bir yüreðe sahiptim.
Hep sevgiyi aramakla geçti zamaným.
Tam buldum dediðimde, inerse yüzüme bir tokat, elbet bükülür dudaklarým.
Kaçarým herkesten ve her þeyden.

Telaþlarým avuntularýmý kamçýlayacak kadar narsis.
Her uyandýðým yabancý oda, silmek ister hafýzamdan geçmiþi.

Bakma bön bön bilâder, felsefe yapmak deðil derdim.
Geçmiþ geçirdi caizse tabiri kol gibi!
Korkularýmýn nedenleri oldu hep,
Yarý yolda býrakýldýðým çokça gün,
Seviyorum deyip, öpen koklayan çokça ten.

Hak verdiriyor Can Baba’ya “Baðlanmýyorum”
Daha doðrusu baðlanamýyorum.
Ancak böylede bitmiyor be zaman.
Hiç tanýmadýðýn bir hayaleti, dini sever gibi sevmek yerine
Karþýmda bir adam ya da bir kadýn olsaydý.
Hiç fark etmez!
Kendimden konuþamasam bile,
Genel evleri konuþsaydýk
Hiç uðruna ota boka dolanan çocuklarý anlatsaydým.
Tacizleri alt eden cümleler dokunsaydý dilime.

Tüm bunlar yalnýzca bir hayalet.
Sürekli aklýmda, yanýmda deðil…
Korkuyorum…

Karþýmdaki pek çok insan;
Genel evi dediðimde, egolarýna yenilecek kadar aciz.
Ot dediðimde insanlarý zehirleyecek kadar þerefsiz.
Taciz dediðimde aðýzlarýnýn suyu akacak kadar adiler.

Ýþte bu yüzden yalnýzým.
Ellerim bu yüzden titriyor bunlarý yazarken.
Hiç olmadýk zamanlarda gözlerim doluyor,
Utanmýyorum aðlamaktan fakat
Bir halta yaramýyor ki gözlerimdeki yaðmurlar
Arýndýrmýyor ki kirleri…

Ülkeyi bölmenin yollarýný arayan birileri hala var
Hala var organ mafyalarý, hýrsýzlar, gaspçýlar…
Ve ben tüm bunlar için bir þey yapamýyorum.
Beklide haklýlar “beþ para etmem ben”

Salý veriyorum aklýmýn iplerini.
Ýçimden çözülüp gidenler, böyle ýssýz býrakýyor beni.
Dizlerim çocukluðumun izlerini taþýyor.

Öyle uyanmak için;
Senin gibi…
Çocuk…

Nelerden vazgeçerdim bir bilsen?

Þah dile gelirdi, þeyhler pervane olurdu etrafýnda
Sana en kaliteli þekerleri hediye ederlerdi.
Pýr pýr ederdi yüreðin, bir uçan balon uðruna.
Kýrmýzý kontra pedallý bisikletinle gezer, misket oynardýn sokaklarda.

Böyle olunca daha çok severdim seni.
Ama þuna inan, seninle cam kýrýp, ben yapmadým diyen insanlar o zamandan beri var.
Ýþte bunu anladýðýn zaman
Bu güne erdin çocuk.

Büyüdüm!
Yollar, insanlar, çocuklar ve evler büyüdü.
Þimdi duygularý alt üst edilen bir adam býrakýldý geriye
“hep yenilen”
Güle güle çocukluðum
Ben büyüdüm
Üzgünüm..

____________-

10.03.2012 Ardahan
Aþk ile…
Emrah Saðlam…
Sosyal Medyada Paylaşın: