Tövbe Namazı
Yolda kimi görsem
Ona benzetmek istiyorum seni.
Her gördüðüme sen diye sarýlýp,
Koynunda uyanmak istiyorum.
Genelde böylelerine hayat kadýný diyorlar.
Ben hayatýmý kaybettim.
-Bilmiyorlar !
|
Uzun ve karanlýk bir sokak
Pencereler ýþýksýz.
Kulaðýma gelen tek ses, kendi nefesim.
Çýldýrmýþ bahar, gecenin çiçeklerini dansa çaðýrýyor.
Rüzgâr dokundukça, baþým dönüyor,
Yaslandým kaldýrýmýn birine.
Sýrtýmdaki acýyý unutmuþum.
Kalbimdeki dururken…
Hýrkamýn iplerine dolaþtý elim.
Söküldükçe üþüyorum.
Omuzlarým yüklü.
Dudaklarým kuru.
Nihayet ,güneþin sarý çýðlýklarý yýldýzlarý kovuyor birer birer;
Gökyüzünün meydaný yeni bir hayata gebe kaldý.
Neler doðacak, bilinmez?
Gözlerim uykusuz bir yorgunluða teslim oldu.
Bitkinim ve yine yalnýzým.
Tutuþturduðun gecelerden geliyor yalnýzlýk.
Elin ateþti, dudaklarýn gibi ve üþüyordum.
Söylemek istediðim yalnýz bu.
Durgunluðuma içerliyorsun ya;
“Beni attýðýn denizde
Yüzme bilmeyen bir balýðým.”
"Tutunamadým.
Þiirlere.
Þarkýlara.”
Sana.
Bana.
Þimdi ne kadar konuþmak istesem;
Sus sürünür dudaklarýma.
Makyajým akar kirpiklerimden.
Bu dünyanýn bilmediði kadarým.
Bir ümmetin küfür edeceði kadar yorgun.
Dalgalý ve durgun.
Ceketimde hüküm giymiþ ve okunmamýþ bir kitabýn cehennemi.
||
Rüzgar nefes deðmemiþ daðlardan dökülüyor yüzüme.
Güneþ, kar düþmüþ gecelerin izinde titretiyor böyle.
Tenimde saçlarýna fön çeken bir kadýnýn ýslýðý.
Püf….
Çok oldu yahu çok oldu; ben kendim için yaþamaktan vazgeçeli.
Senle yaþamak ve yaþamak isterken bu denli,
Dünyada savaþlar varken
Rojavada ölürken çocuklar,
Damarlarýnda hissiyatýný kaybetmiþ bir nehrin asiliði.
Kusuruma bakma ,ihanet edemem sana,
’ Ey sevgili...
’En yakýný bile ne denli uzak insana; kendisi bile hatta!
Bana dokunuþunu unutuyorum sevgilim.
El deðmemiþ, duraksamalarýmda bekliyorum yarýnlarý.
Bir þarký söylüyorum bazen ya da þiir okuyorum ’ unutuyorum.
Ötesinde ne varsa ömrün ;berisinde seni bekliyorum belkide.
Gelmeyiþinin tükeniþinde su veriyorum topraðýma.
Çiçeklerim açýyor.
’ Rosa’nýn gülleri ,uykularýmýn ortasýnda.
Ýnsanlar yaþamaktan bahsediyor sevgilim.
Mutluluktanda çok kez.
Hayatýn derinlerinde nefes alýrken; gelmeyiþine ördüm çoðu kez saçlarýmý.
Sýrf masasýna, seni koysun diye.
Komþunun bahçesinden çiçekler çalýp götürdüm öðretmenime.
Herkes yalandý.
Aþktan sýyrýlýp ýþk’ýn duruþunda yaþamak lazýmdý hayatý.
Baksana þu halime: acý iliklerimde ve mutluluk bileklerimde.
Yaðmurda yürümek güzel dediler.
Gönlüm Pir olmuþ ’
garson bey ;bir çay getirsene.
Aþk ile...
|||
Uzun uzadýya dolandýðým telaþlarda, melankolik nefeslere sarmaladým beni.
Dursam ölmek istiyorum, ölüme ramak kala yaþamak istiyorum delilerce.
Ay sevgilim.
Tut ölmelerimi, yaþamak istiyorum senle.
Öylesin ki bende,ceketim ilikli hep senin önünde !
’adý Elif olur yalnýzlýðýn la’melif olur dokunur dudaklarým kirpiklerine.
Kadýnlarýn dillerinde mýzrap.
Ayaklarýmda gün görmemiþ bir topraðýn kokusu.
Birþey oluyor bana.
Ne olduðunu bilmediðim birþey.
Bir adam dokunuyor damarlarýmdaki notalara.
Bir duruyorum, yahu ben bir duruyorum ’ yaðmur yaðýyor þehre.
Üzülüyorum.
Yalnýzlýðým; sessiz sakin ve kalabalýk.
Çekil önümden.
Gitmek istiyorum.
Yüzüm þizofren aynada yüzüme yansýyan.
Sende bana kalan, odanýn duvalarlarý ve saatsiz delirmelerim sevgilim.
Gelmeyecek misin ?
’Kalbim: Gene Nazým Hikmet!
Gecenin bir ortasýnda huysuz, aksi, nalet...
Al bu yalnýzlýðý üzerimden, ayný bardaktan su içerim ben seninle.
Sabah demlenir, göðsümün közünde.
Ýçimde, ýkýna ýkýna sevgiyi doðurmaya çalýþan bir kadýnýn iniltisi.
Gözlerimde, ellerini asla tutamayacaðým ellerinin h’ayali.
Bebeðimin, bana anne demesinden öte ne olaki ?
Biliyorum asla olmayacak ,seninle.
Çýkmaz sokaklarda yürümeyi de, yaðmurda ýslanmayý da ben seçtim.
Baðlanmayacaksýn diyen þairlere inat ’ “sensiz ben nefes alamam.”
Buralarda sen olmadýkça “yerin beni çektiði kadar aðýr deðilim.”
Kütlem yok, kalbim fýtýk!
Olmayacak dualara amin dememle; þekur oldu yüzüm, düþtü avuçlarýmýn içine.
Ýçimde siyah iklimlerde açan gül demeçleri.
Varýrken uykularým rukuya;secde ediyor kalbim seni.
Salaþ lokantlarda içilen, çorba kaselerinde hayatý bulduðumdan beridir,
Aydýnlýk günlerin, akþam alacasýnda tebessümlere boðulduðunu öðrendim.
Sonra sen düþtü düþlerime;
Düþ’tü..
Kaldýrmak istedim bizi.
Öylesine derinlerime iþlemiþsin ki;
Sadece durdum bekledim, sað tarafýmdaki meleðin kulaðýma birþeyler söylemesini.
Bir ezan okundu sonra.
Ýzmir’de doðduðum, Sultan Ahmet’i duyumsadýðým; Allah-u Ekber....
Aþk çemberinde dünyayý omuzlarýna yüklemek ne zor böyle;
O dev kütle omuzlarýndayken yaþamak,
O nasýl güçtür?
Sevgilim, biraz daha beni bekle.
Sen konuþmuyorsun amma;
Kim bilir; bir gün Allah konuþur benimle.
Kalbim; bir sana bir ona
Aþk ile…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.