Buz Ruhum

Resimlerinde yüzünü baþkalarýna çevirdiðin beridir,
Gölgeni düþlediðim soðuklarda terledim ben.
Avuç içlerinin sýrtýma çizdiði harita ile kestim bileklerimi.

Ellerimi açtýrýp falýma bakan bütün Çingeneler;
Sen kalkerken nasibimden, basiretimi baðlayan ve yataðýmdan uyanan kimsesizlikten sitemkâr...

Ne uzun zaman oldu damarlarýmdan sen geçmeyeli?
Hem de seni solurken bu denli, seninle ölürken milyonlarca,
Ah yaþamak þuan seninle; ne güzel olurdu ey sevgili!

Daðýlan ömrüm þahit olsun ki, senin yüzünden gözlerimin altýndaki morluk.

Ve daðýlan ömrüm þahit olsun ki; senin döküldüðün gün göðüslerimden ter niyetine;
Yasla baþýný omzuma, toplanacak evimin daðýnýklýðý.
Mutfaktan gelen yemek kokusu dolacak burun deliklerime.

Ömrüm boyunca önünü ilikleyen bir adam oldum hep sana karþý.

Ýnsan, Allah tan baþkasýna tapmaz amma;
Yar’dan sonra, gece 00:00’da dualarýma sarmalarken seni,
Düþtü dilime seni özleyen imansýzlýk!
Dinim bütün.
Dilim kesik.

Dimaðýmda gül kokan bir ot biter.
Kime ne söylesem
Yerin dibine talan gider.
Anlamým kehanetimin göz bebekleri arsýnda nefes alan bir fýsýltý.
Mabedime dokunanlarýn duyacaklarý ise inilti!
Ýkisinin arasýndaki farký görebilmek lazým geliyor.
Ki anlam yükleyebilsin söylediklerime.

Celali bir isyandýr bu, kalemin kelamý oldukça nabekâr.
Aylardan Temmuz olmasýnýn yok bir önemi.
Bütün mevsimlerim saðanak yaðmurlu geçiyor oldukça.
Bir fincan ýhlamur getiriyor komþu kýzý ve içim ýsýnýyor ýsýnmasýna.

Isýnýr ýsýnmasýn da; velhasýl kelam ‘cüzamlý divitimin ucu.
Yazdýkça acýr soðuktan.
Ben Fatih’ten geldim, Hürrem’in aþkýndan içtim.
Hepsinde payidardým zannýmca.
Ama þu gönlümdeki ökse, bir kez olsun dinmedi yýllarca.
|ES|iyorsun baþka baharlara.
Es.
Ben sana...
Sen bir baþkasýna!
Ve iyi geceler bir baþkasýnýn koynunda uyuyacaðýn zamana.
’Artýk Ýzmir Öldü’...
Ýzmir öldü Bende öldüm.

Saçlarýmýzýn arasýnda dolaþan ve ellere karýþan bu kimsesizlik ’Tanrý’nýn Elleri’dir..
Yalnýzlýðým içinde kývranan ruhumu hunharca harcayýp,

( týpký senin gibi )

Ölen þehirle birlikte cenazemi kaldýrdýlar sessizce.

Býraktýðýn tabutun içinde; yokluðunu varlýk belleyen bir adam,
Bir de, çið etten sonra duyduðum kokun vardý.
Belki de bu yüzden hala; henüz ölmedim.
Hatýrladýn mý?
Canýn cehenneme demiþtin?
’Canýmý cehenneme’ teslim eden þehri sýrtlayýp omuzlarýma
’ ne mutlu bana’ dercesine nabzýna gidiyorum gizlice.
Þimdilerde, yani aslýnda uzun zamandan beridir.
Sýrf seni bulurum yeniden diye,
35,5 kelimenin bittiði yerdeyim.
Seni hiç anlamadým.
’
Anlayamamýþsýn’ ve anlayamamýþlar...
Biliyor musun?
Beni öldürdüðünde sona erecek sandýðýmýz son; mutsuz son deðil
Aslýnda sonumuz; mutlu sondu!

Unuttun mu?


Sosyal Medyada Paylaşın: