Mavinin her tonunu yaþadýðým hayatta Rengimden býkmýþtým. Tüm renklerimi kaybettiðim yerde, Çýrýlçýplak kalmýþken renklerimden, Bir düþ kadar griyken Solmuþken soðuk kýþ geceleri kadar Maviye boyandým.
Tüm geliþlerim sana kadardý, Gidiþlerim yine sana.
Þiirlerimin en üstünde ayýrdýðým kýtalarým gibiydin, En baþta anardým seni Yine seninle biterdi þiirler. Anlatamadýklarým kadardýn Bana gelmelerin kadar.
Gelmesen de bir hayalle gelirdin odama, Seni her þeyden ayýklayan ben Bir zamana takýlýp kaldým. Ayýlamadým senden sonra, Ayrýlamadým. Akrepten, Yelkovandan. Saniyeler hep peþimdeydi.
Ben hep geç kalýþlarý yaþýyordum. Otobüse son anda yetiþtiðim hayat Beni sana yetiþtirmekte pek de cömert davranmamýþtý. Dersine geç kalmýþ öðrenci mahcubiyetiyle kapýnda, Zilin çalmasýný bekledim, Ellerimde þiirler. Aðzýmda yüreðimle.
Zil çalmadý hiç, Çalsa da sen çýkmadýn girdiðin o sýnýftan. Bekledikçe laciverte boyandým Þimdi karanlýða yakýn lacivert zamanlardayým. Sensizlik en güzel bu renkte anlatýlýr, Gece gibi, Soðuk gibi, Buz gibi, Kesik gibi.
Koskoca bir boþluk þimdi her þey, Baktýðým ayna bile boþluk. Geç kalýþlarýmý bir hayata sýðdýramayan zaman Geniþ bir boþluk yarattý bende. Baktýðým aynalar kayýp Zaman kayýp Kendime bile kayýbým.
Bir derslik zaman dilimi yetecekti bizi buluþturmaya Bir sýra, bir masa, Bir mavi düþlemiþtik, bir ömür kadar. Ders almakta mý geciktik? Derse mi geç kaldýk? Ýkisinin farký yoktu birbirinden.
Þimdi bir ölümlük lacivert zaman var, Çoðul bile deðil zamanlarýmýz, Biz olamadýðýmýz zamandan beri. Ders yok, Masa yok El ele tutuþacaðýmýz sokaklar yok Oturduðumuz bank da yok.
Geç kalýþlarýmýz var Kaybettiðimiz zamanlar Ve kocaman boþluk.
Yirmi Beþ Temmuz Ýki Bin On Ýki 17 00 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.