Ve sonra düþ!
Üryan bir tek seslilikle susmuþtuk oysa.
Zaman
O da susmuþtu,
Eski ve acý bir duvar gibi.
ben sen ve o aptal duvar
kalp atýþlarýmýzdaki dinginlikle
uzak bir kentin bahcesine
bagdas kurup
karýncalanan ayaklarýmýzý bir birimize ovalatmýþtýk
ucu açýk bir cümlenin ütopyasýnda.
Ki zaten tüm düþ pencerelerimde bir aþk
odamýn olmayan çerçevelerinde.
Çýðlýk kirpiklerimde inleyen
kayýp gitmeye meðilli
tuzlu bir göz yaþý
her damlasý,sülieti sen olan kýsa bir film.
Aðýr tonda yaralar ve kafami duvarlara vurmak gibi
sert alkolik ve vurdumduymaz
göbek adý sonsuzluk
kahramaný ben .
ölen ilk yine ben..
Dilimdeki tüm sözcükleri soðuk bir odaya kilitledim.
Simit çizip martýlarý beslemek gibi
kaðýda kaleme alýsamadým.
Kendimi susturamadým.