tan yerinin saçaklarýnda deliriyor
kendini tarayan gün
tutuþturup rüya yeryüzlülerini
yakýyor kendi sonsuzluðunda yalnýzlýðýný
bir ýslýðýn çýrasý gibi
dudak uçlarýnda ilerliyor sevmeler
kim kime baksa güneþin son harfi oluyor
bedenlerin gözbebeklerindeki huy
kývrým kývrým canlar döküyor
göðüs kafeslerinin uzaklarý
ve
ufalýyor hasret
kül kokan aþk mantýðýný
artýk
gün yüzünde
yanýk ruhuyla boyun büküyor
tek hücreli kalan araflar
diril
ey kalbine aþký iþleyen zaman
....