Özgür deðil insanlar,ben özgür görüyorum
tutsaklýðýn demir boynuzlarý
deliyor duvarlarý
her duvarda aydýnlýk pencereler
kelebeðin üstünde çiçek
çiçeðin tohumunda kelebek
bir havuzdur silâhlar bende
patlamýþ mýsýr fýþkýrtan
dirilen ve ve diriltendir özgürlük
insanlarýn yaþamý ellerinden alýnýr
ben alýnmaz görüyorum
tohum istediði toprakta çýkamaz ama
güneþe yöneltir yüzünü
bütün yapraklar sanki secdede
doyasýya kullanýrlar yaþam haklarýný
aþk açar
solunasý bir havada
kral da olsa eðer baþýný
açan çiçeðe!
sýnýrlar var, ben sýnýrsýz görüyorum
mayýnsýz,askersiz, silâhsýz
oysa görülmeyen bir nesneyim
dumanlarýn doruðunda ýþýrým
görülürüm
alaca karga tüneyen bacadan
süzülürüm evlere
hep geç gülümsenir evlerde
elimden kalemim alýnýr
ben alýnmaz görüyorum
düþüncenin atlarý özgür koþuda
herkesin çýkýný, renginde gözlerinin
yüreði boyutu esnek
bir halkada
kuðu boynunda düðümsüz
bir incidir yaþamak
insanlar öldürülür
ben,öldürülmez görüyorum
gülünç geliyor sözde eþitlik
bütün insanlarýn ayný haklara sahip olmasý yalaný
daðda üþüyenin ýsýtacak kanatlarý yok
bol gerdanlý, bol altýnlý gülüyorlar
ikiyüzlülük fokurduyor çaydanlýkta
çiçeklerini yoluyorlar
özgürlüðün
aramýyorlar bile
kaybolan yüzlerini
özgür deðil insanlar
ben özgür görüyorum
eski þiirlerimden / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.