Ve gök yürür üstüme, alným dað yamaçlarý;
Yaðmur tutan kayalar, kam ateþlerine ram...
Göðsümü kamçýlarken bozkýrýn boz saçlarý,
Bir çeri edâsýyla kurtlar kuþlar atlanýr.
En kâdim cevþenimi doludizgin kuþansam;
Þâyet adýný ansam, yer ve gök pusatlanýr.
Düþerim ve kalkarým, dizlerim kandil kandil;
En sâbýk hûruçlarda, od yaðar topraðýma...
Tuðumun saçaðýna baðladýðým her menzil,
Kokuna yaslanýnca âniden kanatlanýr.
Sarýlsam kýlýncýma, yayýma, mýzraðýma;
Adýný ansam þâyet, yer ve gök pusatlanýr.
Dolarým dizgin dizgin, gem ezdiren yeminde;
Esrik afþar inadým, þahdamarýmda ergin...
Hangi gece renginde, hangi cengin ceminde
Gökçe kýzlar, þîr erler, vâkitli muratlanýr?
Yere diz vurup dursam, boylu boyunca sergin;
Ansam þâyet adýný, yer ve gök pusatlanýr.
Yaylak avuçlarýmda tavafýn akça telek;
Her göçün tamtamlarý, hazýrlar eyerimi.
Salýnsam koyaklara, ansýzýn yel-yepelek
Bulut hâzan üstüne öbek öbek katlanýr.
Nedir nicedir bilmem nâzarýnda yerimi;
Adýný þâyet ansam, yer ve gök pusatlanýr.
Zýrhým yedi kat boðum, bir býldýrcýn koruðu;
Âþk, çalý gölgesinde kýnaya durmuþ palaz...
Besmeleme bürünsem, yüce daðlar doruðu,
Yazý-yaban ve düzlük nârýma heyhâtlanýr.
Mirasyedi deðilim, nasýrlarým al alaz;
Þâyet ansam adýný, yer ve gök pusatlanýr.
1 Ekim 2011 / Gaziantep
Hakan Ýlhan Kurt