’Derviþ’ten hâl mýdýr bu, Âdâba dal mýdýr bu; Kýlýcý çekip gelmiþ, Aðý mý, bal mýdýr bu?’
Serildi ay gibi âþkýn çuhasý,
Gecenin göðsünde þemi göründü.
Yýkýp da uzleti iþbu dahasý,
Hemi sesi geldi, hemi göründü.
Dedi, buyruk insin, daðlar buluþur;
Çiçekler kokuþur, kurt kuþ soluþur.
Nefþelede baðlar nice doluþur?
Bir lâhza sefâda cemi göründü.
Kalktým ayaðýný yere vurunca,
Üç adým ötede söze durunca.
Nâsihat postuna baðdaþ kurunca,
Mehabet köþkünde demi göründü.
Dedim, görünmezi göründüren sen,
Þâir urbasýna büründüren sen,
Kelâmýn tahtýnda süründüren sen,
Senden sonra senden ne mi göründü?
Gömer de tahammül þavký derine,
Mey olsa kasavet, düþmez erine.
Bismiþah gecenin en kör yerine
Mestim, demem asla zemi göründü.
Dedi, hâlle göðe gece yüzlerim;
Kýyâma dururum, günü düzlerim.
Birgün tükenince cümle sözlerim,
De ki, þimdi âþkýn semi göründü.
22 Ocak 2012 / Gaziantep
Hakan Ýlhan Kurt