ayný güneþ yine doðdu
farký yok ki hep ayný
yataðýmdayým, uyumuyorum
doðru kelimeleri arama telaþý dilimi suskunlaþtýrýyor...
Biliyorum, bir yerin varlýðýný, bana bir nefes kadar yakýn olduðunu,
mutluluðumun orda olduðunu...
Tanýdýk bir duygu içimde kanatsýz
týpký penceremde sessizce duran güvercin gibi
yuvasýz kuþlarý düþünüyorum,
büyümeye özlem dolu erken ölümleri,
acýyý düþünüyorum
içimi kemiren bu duyguya teslim oluyorum
kelimeleri uzaklaþtýrýp kendimden
sessizliðe, umut diye sarýlýyorum...
Hangi umut ki
sonsuz sandýðým yaþamý sonlandýrmadý ki
Hangi acý ki beni bu kadar dilsiz býrakmadý ki
Yanlýþ adreslerin kör sokaklarý
ne zaman aydýnlandý ki...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.