can havliyle çýkýyor
bozkýr kuþlarý nehire
haylaz gökyüzü maviliði
suya seriyor nefesini zedeleyerek
ayan beyan ortaya çýkýyor korkaklýk
avunuþ ýsrarlý
uçuk rengin yaðmurlarýyla
örtüyor hava sesini
gizleniyor bahçe çiçekleri
sýnanan yaþam dilleri
ziyadesiyle memnun kalmýyor aþkta
zaman
bir eksiklik var bu iþte
bir rivayetlik var bu öyküde
gri sabahlarýn kallavi duruþu
ucube dilim
ebedi bir müziðin sesteþlerinde
duruluyor
kaçýk kaçýk saçlarýn sürgüleri yarým
düzen bozuk
düzen kara göðün yer altý zindanlarýnda
bulamýyorum
na-yalan hislerin
çýðýrtkan suskunluklarýyla
küfe dönüyor katýðým
kendime söven
kendime inanmayan oluyorum
þimdi
dünün yarýnýysa eðer
yarýn
damdan düþer sevmeler
görebiliyorum...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.